Gimnazjum SP Goleszów - szkoła dla dzieci i młodzieży

Pod koniec roku 1985 rozpocząłem pierwszy z serii eksperymentów, których celem było zbadanie rezultatów podawania melatoniny starszym myszom, by uzupełnić u nich poziom brakującego hormonu. Do tego doświadczenia wybrałem zdrowe myszy płci męskiej w wieku dziewiętnastu miesięcy. Osobniki tej rasy myszy żyją zazwyczaj około dwudziestu czterech miesięcy, tak więc dziewiętnaście miesięcy odpowiadałoby mniej więcej wiekowi sześćdziesięciu pięciu lat u ludzi. Podzieliłem myszy na dwie grupy. Pierwszej grupie podawano wieczorem melatoninę rozcieńczoną w wodzie. Druga grupa dostawała tylko wodę. Poza tym myszy z obu grup były hodowane w identyczny sposób. Miały tę samą dietę i żyły w takich samych warunkach. Aby wykształcić w myszach regularny nawyk picia o określonych porach, codziennie rano zabieraliśmy pojemniki z wodą i wstawialiśmy je z powrotem do klatek dopiero wieczorem.

Na podstawie wcześniejszych doświadczeń (moich i kolegów) spodziewałem się, że uzupełnianie poziomu melatoniny będzie miało pozytywny wpływ na odporność myszy, co sprawi, że dłużej zachowają dobrą kondycję i zdrowie. Nie byłem jednak pewien skutków ubocznych melatoniny.

Na początku różnica między badanymi grupami była minimalna. Jednakże w ciągu pięciu miesięcy kontrast między myszami, którym podawano melatoninę, a tymi którym podawano czystą wodę, uwyraźnia! się w sposób coraz bardziej widoczny. W drugiej grupie zaobserwowaliśmy spodziewane symptomy starzenia się. Zwierzęta traciły masę mięśniową, łysiały, ich oczy zasnuwała mgiełka, zapadały na kataraktę, wolniej przebiegały ich procesy trawienne. Sprawiały wrażenie wyczerpanych i zniszczonych – traciły siły i starzały się w oczach.